”
ققنوس”
براي صديقه و ندا
و همه آناني كه
پروانه وار در آتش عشق به خلق و و طن
سوخته و مي سوزند
تا مشعل آزادي را هماره
در شب جهان فروزان
نگاه دارند .
وقتي كه شعله هاي سركش آتش
ويرانه هاي زخمي تن را
در كام خود سوخت
و خاكستر عاصي شعله ها
با حقيرترين ذره هايش
بر شانه صخره ها دوباره روييدند
ما
در امتداد ويراني
پيغام تو را
بر مزار خاك گنجشكان پراكنديم
تا از آواز پرندگان
قصري از افسانه و عشق بنا كنيم
آه !
بر بال باد بادكهاي خردسالي امان
روياهاي ديرين
چه غمگنانه پرپر شدند
و خنده كوچه ها
چه ناباورانه در زمستان واژه ها
بدرود حيات گفتند
اينك
سرود سرخ نيلوفران در بركه آتش و خون
و بغض هاي آماس باروت انفجار
در حنجره زمان
با تكه تكه هاي قلب اندوه
در سينه هاي
زخمي مان
اي تاجران تعفن و و مرگ !
پاداشتان را
ازهيمه خون و استخوان هاي تاريخ
بردگانتان بگيريد
طنز صورتتان
افعي شرزه سياهي است
كه در پشت ناقوس واژه هاي مطنطن
نفشينه شده است
بر چهارراه هاي تبعيدي جهان
ما
هر روز
آري
هر روز و هرشب
نام خورشيد مان را يكصدا
با رساترين آواز
تكرار مي كنيم
فرياد مي كشيم
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
م. وحيدي (م . صبح)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر