زبـانی که مـرا انسان کـرد

(نشانه‌های «زبـان» در شعر و استعاره)
ابتدای مرحله انسانیت را باید در پیدایش کلمه و کلام دانست.
با همین وسیله بود که انسانیت انسان آشکار شد.
(ویل دورانت، تاریخ تمدن: مشرق زمین، فصل پنجم)
***

ناگزیزم بشوم بوته دلتنگ زمین
بنشینم سرِ راه
و بپرسم از بـاد: «به کجا چنین شتابان؟» *
ناگزیرم بدوم تا تَـه دشت
بنشینم لبِ آب
و بگیرم معنا
                از ستاره، دریا...
ناگزیرم که «زبـان» قرض بگیرم از بـرگ
و بچینم «کلمه»
                    قطره‌قطره از سرِ شاخه ابر
                    دانه‌دانه از سرِ شاخه نور
و «زبان» باز کنم
تا بفهمم زندگی با «کلمه» معنا داد
زندگی با کلمه رنگ گرفت
و بگویم سخنِ هستیِ خویش
تا ببینم
            پشت معناها را...

از سرِ شاخه پاییز پریدم در راه
راه می‌رفت و هنوز
داشت در سر
                فکر و سودای زمستانی را
و دویدم با راه...
ناگزیرم که «زبان» قرض بگیرم از راه
ناگزیرم که «زبان» قرض بگیرم از سرو
                                                از صنوبر
                                                از کاج...
... و هنوز
زیر ابـرِ ادراک
                برف می‌بارد، برف...
ناگزیرم که «زبان» قرض بگیرم از برف
ناگزیرم که «زبـان» قرض بگیرم از بـرگ
و بچینم معنا
                از سرِ شاخه نور
و بچینم «استعاره»
تا «زبان» باز کنم...

و نبودم اگرم رایحة عطر «زبان»
باغ بی‌برگی و بی‌آدمی‌ام
                                شرم میلاد و حضورم
                                                        مهر بر ناصیه‌ام
                                                                            که نه من انسانم؟

س.ع.نسیم
بازسروده: 16خرداد 96

یادداشت ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

*: محمدرضا شفیعی کدکنی، در کوچه باغ‌های نیشابور: گَـون از نسیم پرسید: به کجا چنین شتابان؟.