”
بر لهيب خنجر و خاطره ”
در شهادت اشرف و…
موسي
م . وحيدي ( م .صبح)
در شبگير يخزده
بهمن
كلاغان مفلوك پير
بر شاخه هاي
خشكيده شب
سكوت چركين مرداب
را
قار قار
ميكنند
چشم اندازهاي بي
نام
تكه هاي پاشيده
زمان بودند
كه در لهيب شعله بنفشه هاي شوق
توتم بهشت مرا
در قصيده غربت
مي سرودند
فانوس هاي خون
در لوح خاطر كهكشان هايي
كه گرمي و نور را
بر زمين
هويتي بودند
و رقص برگ و
شاخساران را
در باد
ترجمه ميكردند
در وعده گاه عشق
آه!
اين كدامين آوا
بود
كه با ساز تندر
جنگل
در آميخت
و بامدادان را به
نطفه نشست
در زيباترين طلوع
بر پلك خواب زمين
رستند
خورشيدهاي بيداري
تا بيكرانه هاي
زلال ماندگاري
اي رهروان جاده
رهايي و آفتاب!
كه صداي هميشه
اتان
دركوچه هاي سرخ
شهر
جاريست
ما
صبوري خاك را
در افق نقره گون بالهاي پرواز
به فراق گذشتيم
تا فردا را
از كندوهاي شعر و
اميد و نجابت
بارور
كنيم
صخره هاي استوار
نام خوب شماست
آنجا
كه ” پرچم پاره
پاره اتان به پيش مي رود
چون سينه اتان
بر فراز زخم هاي
زمان و زمين ” *
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
* پابلو نرودا
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر