در شعر خویش
آن‌گونه زیسته و زنده‌ام،
با شعر خویش
آن‌گونه پالایش یافته و آمده‌ام
که با واژه‌هایم
با رؤیاهایم
با انسانهایم
شانه به شانه‌ی قامت انسانیِ خویشم
ـ بی‌انقیادم
بی سایه
بی رنگ ـ
استعاره‌پوشِ صداها و نگاه‌های جهانم
و واژه‌هایم
آینه‌های حقیقت من‌اند
ـ شانه به شانه‌ی قامت انسانیِ تو ـ
بی شعر خویش
آن‌گونه گاه زیسته‌ام
که با تجسد انقیاد و با وهم سایه.
بیرون آینه‌ها و استعاره‌هایم
حقیقت انسانی‌ام را مجوی
که اعتراف ناگزیر را
گاه
بی خویشم
سایه دارم و رنگ
می پذیرم و
دمِ ناگزیر را برمی‌تابم...
حقیقتم را شانه به شانه‌ی قامت بی‌انقیاد و بی‌رنگم بجوی
مرا در شعرهایم بخوان...
س.ع.نسیم
بازسروده: 2اردیبهشت 96.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر