خرابه های شهر سوخته, که در حدود سه هزار سال پیش از میلاد, یکی از مراکز مهم شهرنشینی آن دوران بود, در 56 کیلومتری جنوب زابل (بر سر راه زابل ـ زاهدان) قراردارد. باستانشناسان در این منطقه قبرستانی با حدود 20 هزار قبر از زیر خاک و شن و ماسه بیرون آوردند.
بنای «شهر سوخته» از ۳۲۰۰ سال قبل از میلاد آغاز شد. این شهر دوبار در میانۀ سالهای 3200 تا 2750 ق.م, به کام آتش افتاد و از این رو «شهر سوخته» نام گرفت.
این شهر که در کنارۀ رود هیرمند قرارداشت، تا هزار و نهصد سال پیش از میلاد آباد بود و از آن پس در زیر تلی از شنهای روان به خاک سپرده شد.
(شماری از گورهای به جامانده از «شهر سوخته»)
در این منطقه که اکنون بیابان است و جز درختان کویری «گز» در آن گیاه دیگری دیده نمیشود, در چند هزار سال پیش از میلاد, که رودخانۀ هیرمند, پرآب بود, منطقه یی کاملاً سبز و خرّم بود و زمینی بسیار حاصلخیز داشت. به هنگام پاگرفتن این شهر, دریاچه هامون دریاچه یی بود بزرگ و پرآب.
در کاوشهای «شهرسوخته» انواع ظرفهای سفالی و سنگی، پارچه های یکرنگ و چند رنگ و حصیر و قلّابهای ماهیگیری و... به دست آمده است.
پیشینیان بر این باور بودند که شهر سوخته زادگاه رستم, جهانپهلوان ایرانزمین است.
از سايت همبستگي
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر