اريش فروم : هنر عشق ورزيدن

اريش فروم نويسنده آلماني : ” معمول ترين اشتباه مردم اينست كه ” نثاركردن ” را با ” ترك ” چيزها ، محروم شدن و قرباني گشتن ، يكي مي دانند. كساني كه هنوز منش هاي آنان به اندازه كافي رشد نيافته واز مرحله ” گرفتن” ،  ”  سود بردن ” و ” اندوختن” فراتر نرفته اند  ،  اينان از كلمه نثار كردن ،  دركي همانند مفهوم فوق دارند . شخص تاجر مسلك ، هميشه حاضر است چيزي بدهد ،  ولي فقط در صورتيكه بتواند متقابلا چيزي بگيرد . دادن بدون گرفتن ، به منزله فريب خوردن اوست ! مردمي كه جهت گيري اصلي آنان  بارور نيست ، احساس ميكنند كه نثار كردن ،   فقر مي آورد . به همين دليل اكثراين افراد از نثار كردن پرهيز مي كنند .براي كسي كه داراي منشي بار آور وسازنده است ، اما  نثار كردن مفهوم كاملا متفاوتي دارد . نثار كردن عاليترين مظهر توان انساني است . در حين نثار كردن است كه من قدرت ، ثروت و توانايي خويش را احساس مي كنم . درك نيروي حياتي و قدرت دروني ، كه بدينوسيله ، به حد اعلاي خود مي رسد ، مرا غرق شادي ميكند ، لبريز مي كند ، و زنده و در نتيجه  احساس شادي مي كنم . نثار كردن از دريافت كردن شيرين تر است ، نه به سبب آنكه ما  به محروميتي تن مي دهيم ، بلكه  به اين دليل كه شخص در عمل نثار كردن ، زنده بودن خود را احساس ميكند. اما بخشيدن چيزهاي مادي ، چندان اهميتي ندارد . بخشيدني  كه واقعا ارزنده است ، اختصاصا  در قلمرو حيات انسان است .يك انسان  چه چيز را به ديگري نثار ميكند . او از خودش ، يعني گرانبهاترين چيزي كه دارد و ازحياتش نثار ميكند . او ، با چنين بخششي  از زندگي و حيات خويش ، فرد ديگري را احيا ميكند و در ضمن افزودن ، احساس زندگي در خويش ، احساس زنده بودن در ديگري را بارورتر مي سازد . ” اريش فروم ـ هنر عشق ورزيدن ”