حمله نظامی به ایران! ( جمشید پیمان )

جمشید پیمان: دروغ و فریب قدیمی رژیم آخوندی:حمله نظامی به ایران!

در دو ــ سه هفته ی اخیر دو جابجائی در دولت آقای ترامپ،رئیس جمهوری آمریکا، روی داد: آقای پمپئو در پست وزارت امورخارجی جای آقای تیلرسون را گرفت و آقای جان بولتون مشاور امنیت ملی شد.

این دگرگونی ها بیش از هرکس گردانندگان رژیم آخوندی در ایران و پشتیبانانش را به واکنش و تکاپوئی تکراری واداشت. هم حاکمیت آخوندی، هم دوستان خارج کشوری او با شدت و گستردگی روی این امر به مانور پرداختند که دولت آمریکا قصد راه انداختن جنگ تازه ای در خاورمیانه و حمله نظامی به ایران را دارد و در این راه با نیروهای ایرانی خواهان براندازی نظام آخوندی و بیش از همه با شورای ملی مقاومت به رهبری مسعود و مریم رجوی،همکار و همراه است. 
در همین زمینه، هم وزارت اطلاعات رژیم آخوندی و عوامل مستقیم و غیر مستقیمش و هم عده ای ظاهر بین و رویه نگر، جنجال تبلیغاتی و نامه نگاری به مقام های آمریکائی و ترامپ راه انداخته اند و روی دو موضوع مانور می دهند؛ یکی اینکه به ایران حمله نظامی نشود و از ایران عراق و افغانستان و سوریه تازه ای نسازند، و دیگر اینکه از شورای ملی مقاومت و مجاهدین حمایتی صورت نگیرد. 
البته اینگونه برنامه ها و جار و جنجال ها که پشتشان دست وزرات اطلاعات رژیم آخوندی است، طی سی و هشت سال گذشته بارها تکرار شده است و شاید گاهی و اندک با موفقیت های نسبی همراه بوده است(مثل توطئه ی رذالت بار بردن نام سازمان مجاهدین خلق در لیست تروریستی بعضی کشورهای مماشات ورز با رژیم آخوندی)، امّا در بیشتر موردها، بویژه در صحنه ی تقابل با مقاومت ایران، به شکست مفتضحانه انجامیده است و این بار نیز بطور قطع پایانی خوش برای رژیم جمهوری اسلامی و دنبالچه ها و دشمنان مقاومت،نخواهد داشت. 
در این راستا بجاست که به چند نکته اساسی اشاره کنم: 
نکته نخست: هیچ کشوری حتی اسرائیل یا عربستان،از جنگ با ایران(حتی از جنگ با نظام تروریستی و توسعه طلب و مداخله گر آخوندی) سخنی نگفته است. نیز شورای ملی مقاومت بارها در موضع گیری های رسمی، در میتینگ ها و در نشریه های گوناگون و در ملاقات با شخصیت های سیاسی و فرهنگی و دینی درسطح جهانی، بر این امر پای فشرده است که با هر گونه مداخله نظامی در امور ایران مخالف است و امر تغییر دموکراتیک در ایران(راه حل سوم پیشنهادی مریم رجوی) را فقط و فقط بر عهده ی مردم ایران می داند. اما عده ای بوق زن حرفه ای در بوق های وزارت اطلاعات رژیم آخوندی می دمند که شورای ملی مقاومت و مجاهدین محرک و مشوق سایر کشورها برای حمله نظامی به ایران هستند. 
نکته دوم: آنان که نمی دانند بدانند که در ایران یک جنگ تمام عیار و گسترده میان مردم آزادی خواه ایران و رژیم غاصب و ضدبشر جمهوری اسلامی مسلط بر ایران، جریان دارد. و این جنگ تا سرنگونی تمامیت این نظام ادامه خواهد یافت. هرکس و هر دولتی در جریان این پیکار چهل ساله با حمایت مستقیم و غیر مستقیم از این رژیم ضد بشری و چشم بستن بر جنایت های گسترده ی داخلی و خارجی آن و اتخاذ سیاست مماشات، بطور واقعی به تقویت تروریست های حاکم بر ایران و تضعیف آزادیخواهان ایران پرداخته و می پردازد، دست و دامان و دهانش به ننگ همکاری و همراهی با این رژیم آلوده است. 
نکته سوم: مقاومت سرفراز مردم ایران در تعیین هدف ها و اتخاذ استراتژیش و گزینش شیوه های کارش تنها و تنها متکی به خواست مردم ایران یعنی سرنگونی نظام جمهوری اسلامی برای تاسیس یک نظام دموکرات مبتنی بر تساوی حق شهروندی همه ی شهروندان ایران و پای بندی به منشور حقوق بشر و جدائی دین از دولت است.
بر این اساس شورای ملی مقاومت از هر گونه تغییر و تحول در داخل کشور یا در صحنه ی بین المللی، برای پیشبرد هدف ها و برنامه اش بهره می گیرد. در همین چهارجوب و در این راستا است که:
شورای ملّی مقاومت بطور اصولی و از آغاز به کشورهای بزرگ و مهم که در صحنه جهانی نقش تعیین کننده دارند، با تاکید گفته است:
ـــ سیاست مماشات و حمایت از رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی را کنار بگذارید
 ـــ ما از شما نه پول می خواهیم و نه سلاح و نه مداخله نظامی و جنگ، زیرا:
ـــ سرنگونی این نظام، کار مردم ایران و مقاومت سازمان یافته آنهاست! 
امروز هرکس در هر جای جهان و در هر مقام و پستی، در عرصه رویاروئی با نظام حاکم بر ایران از مقاومت ایران پشتیبانی کند باید به این اصول پایبند باشد!

جشن نوروز در دربار ناصرالدین‌شاه قاجار

جشن نوروز در دربار ناصرالدین‌شاه قاجار
 «...از یک ماه به عید مانده در سراسر شهر، خاصه در اندرون شاهی، وَلوَله شعف ‌آمیزی حکمفرما و بساط عیش و سرور برپا بود. اتاق‌ها رُفته و تمیز می‌گردید و هر کس به قدر مقدور در فکر تهیۀ جامه‌ های نو و زیور و آرایشهای نوین بود.

سه روز به نوروز مانده، فرّاشان سرخ‌پوش از جانب دیوان (=دفترخانه) برای هر یک از دختران شاه که به شوهر رفته بودند، خوانچۀ محتوی شیرینی و نُقل و کلّه قند و آجیل و غیره می‌بردند.
 پنجاه تومان شاهی سپید در کیسه‌ یی از تافتۀ (=نوعی پارچه ابریشمی) سرخ، در یکی از خوانچه‌ ها بود و دو خوانچۀ دیگر را "گلباغچه" می‌ساختند، بدین معنی که دیواره‌ یی مشبّک از موم رنگین به ارتفاع نیم زرع دور خوانچه ترتیب داده، انواع میوه و گل و گیاه از موم و سقّزِ اَلوان (=رنگارنگ) در گلدان‌های بلورینِ زرورق زده، در آن قرار می‌دادند و یک خوانچه را نیز با اسپند الوان و عُنّاب‌های زراندود زینت می‌کردند.
 یک روز پیش از عید، از طرف رئیس تشریفات دربار، علی‌خان ظَهیرالدّوله، داماه شاه، برای طبقات مختلف دعوتنامه فرستاده می‌شد و مَدعوّین بایستی یک ساعت قبل از تحویل، حضور به هم رسانند.

(اطاق موزۀ مبارکه است که... برای "سلام تحویل" مرتّب می شود. آخر حوت ـ اسفند ـ لوی نیل ـ سال نهنگ ـ۱۳۱۰قمری)

 ترتیب آراستن موزه و ایستادن اشخاص بدین منوال بود: 
 از چند گام به در ورودی تالار [موزه] مانده، سفرۀ سپید بزرگی گسترده، بساط "هفت‌ سین" را روی آن می‌چیدند و دامنه آن تا شاه‌نشین وسیعی که تخت مُرصّع فتحعلی‌شاه [تخت مرمر] در آن قرارداشت، کشیده می‌شد.
 بالای تخت مَسندی زربفت کار هندوستان می‌گستردند، روی آن تُشکچه‌ یی از مخمل ارغوانی مرواریددوزی می‌نهادند و کنارش دو متّکای جواهردوزی با ریشه و منگولۀ مروارید قرار می‌دادند. چهار شمعدان مرصّع با آویزهای درشت از سنگ‌های قیمتی در چهار گوشه تشک نهاده، شمع‌ها را می‌افروختند. 
 خواه روز و خواه شب سایر جارها (=چراغهای بلور که از سقف آویزان می شدند) و چلچراغ‌ها را نیز روشن می‌کردند و مجلس شکوهی به خود گرفته، جواهرِ تخت و نشان‌هایی که بر سینه حاضران نصب بود، در پرتو چراغ‌ها درخشیدن می‌گرفت.

در شاه ‌نشین‌های اطراف تخت روسای ایل قاجار با سرداری‌های ترمه و شمشیرهای مرصع و روسای کشیکخانه و سواران مهدیه و منصور و غلام پیشخدمت‌ها وقورچیان و روسای زنبورکخانه با لباس‌های رسمی می‌ایستادند.

در یک سوی هفت‌سین سران سپاهی با نیم تنه سپید و شلوار قرمز یراق‌دار و شارپ صف آراسته نایب السلطنه در راس آنان قرار می‌گرفت، 
در سوی دیگر مستوفیان با شال و کلاه و جبه ترمه و چاقچور قصب سرخ ایستاده 
و مستوفی الممالک با جبه مفتول دوزی مقدم بر همه جا می‌گرفت.
بین دو صف مزبور راهی باریک تا شاه‌نشین بزرگ باز بود. 
در دو طرف تخت به طور نیم دایره شاهزادگان با لباس‌های سیاه ایستاده، هر یک یکی از وصله ‌های طلا و جواهرنشان سلطنتی را از قبیل شمشیر، خنجر، گرز و سپر به دست می‌گرفتند.
 نزدیک تخت، صدراعظم با جبّه [لباسی که روی لباسهای دیگر می پوشیدند) و شَمسۀ (=علامت و نشان که بر روی لباس یا قُبّه نصب می کردند یا می دوختند) صدارت ایستاده، وزرا و اعیان زیر دست وی قرار می‌گرفتند.
 عَملۀ خلوت و پیشخدمت‌های مخصوص در یکی از شاه‌نشین‌ های نزدیک تخت گرد می‌آمدند و خطیب ‌الممالک و منجّم ‌باشی برابر تخت ایستاده، اطبّا و بعضی اروپاییانی که بنا بر خواهش به تماشا می‌آمدند، پشت آنان قرار می‌گرفتند...
 آقا سیدزین‌العابدین امام جمعه تهران، با جمعی از علما نیز می‌آمدند و بعضی از خواص آنان به تخت برآمده در کنار مسند شاه می‌نشستند و بقیه در پای تخت قرار می‌گرفتند.

(علمای تهران در جشن نوروز دربار ناصرالدین شاه قاجار)

 منشی الممالک با دو تن دیگر سینی‌های دَستلاف (=اولین پولی که کاسبها بعد از بازکردن مغازه هایشان از اولین مشتری می گیرند) بر دست، مقابل تخت می‌ایستادند. (سینی‌های مزبور پر از شاهی سپید بود که با تعداد دو هزاری زرد و قدری برنج و آرد در هم ریخته بودند تا پس از تحویل آن ها را برابر خُرد و کلان برند).
 سینی‌های محتوی کیسه‌ های عیدی را در پای تخت می‌گذاردند و مسئولان کنار آن می‌ایستادند تا درموقع خود به حضور [شاه] برند. 
کیسه‌ های مزبور از تافته قرمز و بر چهار نوع بود:
 ـ یکصد کیسۀ محتوی پنج تومان شاهی سپید و پنج اشرفی؛ 
 ـ پانصد کیسۀ محتوی سه تومان شاهی سپید و پنج دوهزاری زرد؛
 و سه هزار کیسۀ محتوی سه تومان شاهی سپید.

یک ربع به [ساعتِ] تحویل مانده، پرده را بالا گرفته به آواز بلند ورود شاه اعلام می شد. در دم گفت و شنود و غلغله‌ یی که میان حاضران برپا بود به سکوت محض مبدّل می‌گشت و نظامیان در حال احترام ایستاده، دیگران سر به تعظیم فرود می‌آوردند.
ایشیک آقاسی‌ باشی (=رئیس تشریفات) با جُبّه و شال و کلاه و عصای مرصّع و اعتمادالحرم ـ که قدّش در درازی زبانزد و بسان منار گیتی‌نما بود ـ پیشاپیش می‌آمدند. 
آنگاه شاه غرق در جواهر و نشان‌های سلطنتی و طلا بر کلاه با چهره گشاده و لبان خندان به درون آمده با قدم‌های آهسته از میان صفوف گذشته به تخت برمی‌شد ولی بنا بر احترام آقایان علما بر صندلی مرصّعی که روی تخت بود، نمی‌نشست و بر مسند زربفت جا گرفته، شمشیر جهانگشای نادری را روی زانو می‌نهاد.

پس از جلوس شاه خطیب‌الممالک از صف مقابل خارج شده نزدیک تخت می‌آمد و خطبه مختصری ایراد می‌کرد...
 پس از پایان خطبه منجّم‌ باشی ساعت به دست پیش می‌آمد و اندک زمانی خیره به صفحه‌ آن نگریسته، آنگاه به آواز رسا می‌گفت: 
"به مبارکی و میمنت و اقبال وجود مسعود شاهنشاه در این ثانیه آفتاب به برج حَمَل (=اولین بُرج از دوازده برج سال=فروردین) تحویل گردید".
 همان دم شیپورچی که در بیرون منتظر ایستاده بود، باد به شیپور می‌کرد و در میدان مشق توپ‌های تحویل به غرّش درمی‌آمد. 
 شاه نخست به علما و بعد به سایران تبریک می‌گفت. آنگاه قرآن مجید را به دست گرفته، تیَمّناً صفحه‌ یی تلاوت می‌کرد.
 سپس حاج نظام الاسلام که از خاندان محترم و محرّر امام جمعه بود، برابر شاه زانو زده، اندکی از تربت مخصوص در آب ریخته، تقدیم می‌داشت و شاه آن را لاجرعه می‌نوشید و بعد به دادن کیسه‌ های عیدی به علما می‌پرداخت و فرزندانشان را نیز بی ‌بهره نمی‌گذاشت.
 چون علما بیرون می‌رفتند، چند دسته موزیک که اطراف حوض برابر موزه ایستاده به احترام آقایان خاموش بودند، به نواختن آهنگ‌های دلکش می‌پرداختند.
 این هنگام شاه از تخت برخاسته، بر صندلی بالای آن می‌نشست. نخست به پسرهای فتحعلی‌شاه و برادرهای خود، سپس به نایب ‌السّلطنه و به رؤسای لشکری و مستوفیان و دیگر شهزادگان و بزرگان عیدی می‌داد و با هر یک به فراخور حال صحبت می‌داشت، آنان نیز سپاسگزاری می‌کردند و کیسه ‌ها را بوسیده بر سر می‌نهادند. 
مجلس از سه تا چهار ساعت به طول می‌انجامید و پس از پایان آن شاه به باغ می‌رفت و زمانی به تفریح می‌پرداخت و سپس به سوی اندورن روان می‌شد...

(کاخ گلستان ـ ایوان تخت مرمر)
 

روز دوم عید "سلام عامِ" تخت مرمر منقعد می‌گشت.
شاه پس از بیرون آمدن از اندرون در اتاق کوچکی جنب تالار برلیان جلوس می‌کرد تا ایشیک آقاسی‌ باشی حضور سفیران را برای شرفیابی اعلام دارد. 
 آنگاه به تالار برلیان می‌آمد و برابر سفیرکبیر عثمانی ایستاده از سلطان و خود او احوال می‌پرسید و شرح مختصری مبنی بر روابط و یگانگی دو دولت ایراد می‌کرد. سپس رو به سفیر انگلیس کرده، می گفت: "احوال خواهرمان ملکه انگلستان چطور است؟" 
 و به همین ترتیب با دیگر سفرا صحبت داشته به همگان عیدی می‌داد که با نهایت ادب می‌ پذیرفتند.
 در آن زمان رسم چنین بود که هر سفیری دوران اقامتش در ایران بیشتر به طول می‌انجامید، در شرفیابی و ایستادن به حضور شاه بر دیگران حق تقدّم داشت و نیز به هر سفیری که وارد ایران می‌شد از طرف شاه اسبی عالی ‌نژاد با رِشمۀ (=طناب باریک) زرّین به وی ارزانی می‌گشت. 
 در این سلام نیز شاهزادگان بزرگ حامل وصله‌ ها (=متعلّقات)ی سلطنتی بودند. خطیب‌الممالک و شمس‌الشعرا و مخاطب سلام، بالای حوض بیضی شکلی که در پای ایوان روی سکویی واقع بود می‌ایستادند. قدح‌های طلای میناکاری لبریز از شربت‌های گوارا را گرد حوض می‌چیدند و در هر یک قاشقی چوبی قرار داده گیلاسی چند به دورش می‌نهادند.
 جانب راست ایوان مستوفی ‌الممالک با جبّه مفتول‌دوزی و شال و کلاه مکلّل (= آراسته شده) به تِمثالِ همایون (=تمثال همایون عبارت بود از تصویر ناصرالدین ‌شاه مزیّن به الماس که به رجال برجسته ارزانی می‌گشت) مقدّم بر مستوفیان می‌ایستاد. 
 در سمت چپ ایوان [کامران میرزا] نایب ‌السلطنه و وزیر جنگ ایستاده، سران سپاهی به ترتیب درجه و منصب زیر دستش صف می‌آراستند. 
 پالکونیک روس با قزّاق‌هایش در یک طرف صف می‌‌کشیدند. سایر طبقات از اشراف و روسای ایل قاجار و کشیک‌خانه و عملۀ خلوت در خیابان‌ها می‌ایستادند.
 سفرا و اعضای وزارت امور خارجه و دیگر اروپاییان در اتاق‌های دو سوی ایوان می‌نشستند. چهار پیل دیوانی را نیز زینت کرده در انتهای فضا باز می‌داشتند. 
 همین که همه کس و همه چیز به جای خود قرار می‌گرفتند، صدای خبردار حسن‌خان آجودان باشی برمی‌خاست و شاه از در دیوانخانه با طُمطُراقِ تمام نمایان گشته با قدم‌های بلند وارد ایوان می‌شد و به تخت مرمر برآمده با لنگری مخصوص بر صندلی مرصّعی که بالای آن می‌نهادند، می‌نشست.

(کاخ گلستان ـ ایوان تخت مرمر)

به محض جلوس، حسن‌ خان آجودان باشی که بعد به وزیر نظام و پس از چندی به سردار کل ملقّب شد، به صدای رسا آغازِ سلام را اعلام ‌داشت و ده دستۀ موزیک هم آهنگ "سلام ایران" را نواختند، آنگاه شیپورچی باد در شیپور ‌دمید و از پی آن غرش توپ‌ها به گوش ‌رسید و تا شاه بر تخت بود شلیک ادامه می‌یافت
 از سر در نَقّاره‌ خانه، نقّاره‌چیان کَرنا (=شیپور بزرگ) و سُرناها را به صدا و طبل‌ها را به نوازش درمی ‌آوردند. چون بانگ نقّاره خاموش می‌شد خطیب‌الممالک آغاز به خطبه می‌کرد و پس از وی شمس‌الشّعرا قصیده‌ یی غَرّا در وصف عید و ذات شاهانه با آدابی خاص و حرکاتی مخصوص می‌خواند. 
 سپس حکیم‌الممالک با شال و کلاه و چاقچور، قَصَبِ (=نوعی پارچه کتان) سرخِ غلیان نی ‌پیچِ "سلام" را در سینی مرصّع به حضور می‌آورد و از تخت بالاشده (=بالارفته) آن را در پای شاه می‌نهاد و نای (=نی) را به دستش می‌داد. شاه نیز بنا به رسم، به کشیدن غلیان می‌پرداخت. در این وقت مخاطبِ "سلام" پیش می‌آمد و شاه مختصری از خوبی هوا و طراوت بهار و فراوانی و ارزانی و برقراری امنیت و آسایش کشور با وی صحبت می‌داشت. او نیز پاسخ‌های مناسب داده از جانب مردم شکرگزاری می‌کرد.
 در این روز تنها رَباب و شمشیر و قلم عیدی مرحمت می‌شد. منشی ‌الممالک با دو تن دیگر سینی ‌های بزرگ پر از شاهی سپید و مسکوک زر را دور می‌گرداندند و هر یک از آن دو گروه مشتی از سکّه برمی‌داشت...

(در روز سلام نوروزی در عمارت تخت مرمر... دوم عید۱۳۱۰قمری)
 "سلام سردر " روز سوّم عید منعقد می‌گردید و در واقع تفریحی به شمار می‌رفت. عمارت "سر در" بالای مدخل تخت مرمر و روبروی سردر نقّاره‌ خانه واقع بود.

(میدان ارگ، توپ مروارید و سر درِ حیاط تخت مرمر و برج آغامحمدخانی ـ نقاشی فلاندن، نقاش فرانسوی)

 حوض هشت‌گوشی که پیوسته از فواره ‌اش دو سنگ آب صافی می‌جوشید، میان فضای بین دو بنا جلوه‌گر بود و در طرف جنوبی آن توپ معرویف به "مروارید"... روی سکویی قرار داشت.
 در این روز مستوفیان و لشکریان حاضر نمی‌شدند و شاه با دسته‌ یی از خلوتیان و خواص بدان جا می‌رفت. ورود تماشاچیان آزاد بود.
 قوچ بازها، خرس بازها و میمون بازها، که در مدت سال حیوان‌های خود را برای این روز و گرفتن خلعت و اِنعام می‌پروراندند با بندبازان زبردست و کشتی‌گیران نامی در میدان گرد می‌آمدند. کریم‌شیره‌ یی و اسمعیل بزّار، دو دلقک معروف، نیز در آن میان حاضر می‌شدند و برای خنداندن شاه آنچه را از پیر استاد داشتند، به کار می‌زدند.
نخست دو قوچ را که مانند دو گاو کوهی پرورانده و قلّاده‌های وزین 
 در گردنشان کرده و اَبلق ‌های زیبا بر سر و شاخشان زده بودند، به نبرد باز می‌داشتند و آن دو حیوان به هم حمله‌ ور شده چندان کلّه بر کلّه، شاخ بر شاخ می‌کوفتند تا یکی از میدان به در می‌رفت. 
 سپس جنگ خروس‌های لاری آغاز می‌شد و بعضی از آنها چنان قوی و جسور بودند که حریف را به لگد و زخم سیخ از پای می‌انداختند. 
هر بار بین حاضران شرط‌‌‌ بندی‌های گران (=سنگین) به عمل می‌آمد. آنگاه لوطی‌ها به رقصاندن خرس‌ها و بوزینه‌ ها می‌پرداختند و بندبازان لَعِب‌ها =بازیها)ی شیرین می‌باختند. 
در پایان بازی شاه از جایگاه خویش یک سینی دو قرانی و پنج قرانی برایشان به زیر می‌افکند. 
چون آنان به کناره می‌رفتند، پهلوانان به میدان آمده به شیرین‌کاری از قبیل شنا و میل‌بازی و کَبّاده‌گیری و چرخ می‌پرداختند و مرشد با تنبک بزرگی که خود تقریباً در پشت آن پنهان بود، در جایگاه مخصوص قرار گرفته با ضرب‌های مناسب و حماسه ‌سرایی، یَلان را همراهی می‌کرد. سپس پهلوانان دو به دو پا به میدان می‌نهادند و گریبان یکدیگر را گرفته به زورآزمایی درمی‌آمدند.
 پهلوانیِ پایتخت کسی را مسلّم بود که پشت دیگر یلان را به خاک رسانده باشد. از جانب شاه بازوبندی به نام "بازو مُهره" به وی اعطا می‌شد و تا زمانی که دیگری بر او برتری نمی‌یافت، امتیاز مزبور از آن وی بود.
*** 
 شب عید آتش‌بازی مفصّلی در خیابان سردرِ الماسیه بر پا می‌شد. ولی شلیک زًنبورک‌ها (=توپهای کوچکی که از روی شتر شلیک می شد) در میدان توپخانه به عمل می‌آمد.
 شاه با اهل حرم در ایوان سر در الماسیه به تماشا می‌نشست و نایب ‌السلطنه با سران سپاه در پایین می‌ایستادند. 
پس از چندی آتشبازی را به میدان شمس العماره آوردند و شاه با حرم‌ نشینان پشت نردۀ آهنین ایوان آیینه‌ یی که اکنون شکست آورده و غبارآلوده برپاست، می‌ایستاد. 
هنگام آتش‌بازی تماشاگران به اصطلاح "سوت بلبلی" می‌زدند و شاه از بالای ایوان به آنان جواب می‌گفت.

تا روز سیزده مراسم دید و بازدید در اندرون شاهی ادامه داشت. دست کم روزی صدها تن از بانوان محترم با هفت قلم آرایش به آنجا آمده، هر دسته بنا به سوابق به منزل یکی از زن‌های شاه می‌رفت. 
روز سیزده شاه با اهل حرم از صبح به یکی از باغ‌های دولتی می‌رفت و تا غروب را به عیش و نوش می‌گذراند...»
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
 («یادداشت‌هایی از زندگانی خصوصی ناصرالدین شاه»، دوستعلی خان معیّرالممالک، نوۀ دختری ناصرالدین شاه، «نشر تاریخ ایران»، تهران، ۱۳۶۲)

در کدام کرانهٴ فصل...؟!( ع . طارق )

گفتی در کدام کرانهٴ فصل،  بهار خواهد شد؟!

...

وقتی عقربه‌های قلب مشترک ما 

روی عشق به تپش افتاد

وقتی که باد

شیشهٴ عطری از عصارهٴ ماه

به تازه‌های اشتیاق در گیسوان یاس بخشید

وقتی شاخ گوزن

در عبور از قصیدهٴ آبی  باد به شکوفه نشست

آنگاه که ساق اسب سپید

در دریای نسترن‌ها به گمشدگی سلام کرد؛

درست آنگاه که دستی در پچ‌پچ شب،

 با منقاش ظریف

اشکهای خدا را

بر گلبرگهای گل سرخ تعبیه کرد

و بر طرح کال بالهای شب‌پره‌گان

اکلیل پاشید

وقتی آخرین شعر

 در آتش خیس بنفشه‌ها

دستش را گرم کرد

و قلم در ترد‌ترین ثانیه‌ها

 از نجابت باران حرفی نو نوشید

وقتی....

 بیهوده مگرد!

بهار در پساپشت قلب توکوبه به دستبه انتظار ایستاده است

تنها در بگشا! 

ع. طارق

من به تو می‌پیوندم ـ شعر ( ع . طارق )

دریا

ـ با انگشتان تازه خورشید ـ

به نیلی‌های دور می‌پیوندد؛

به گازران ساکت ابر

 (کولیان ترشولای خانه به‌دوش)

 با خیمه‌های خیس پنبه‌شان بر پشت.

دریا به نیلی‌های دور،

شبنم،

به سکوتی در پیشانی ماهوتی ماه.

باران،

به سرودی رنگین در بن‌مایه برگ؛

به آینهٴ نگاهی تحسین‌آمیز

بر شعلهٴ گوگردی گل.

 ...

من اما به تو می‌پیوندم،

هنگام که موریانه‌های مخافت

آخرین خاطرات حماسه را

از تیغهٴ خونی شمشیرها قط زده‌اند؛

و درخت از هراس دار شدن

                   بدار تمکین می‌کند.

در کرنش ـ بازار حراج شرافت

من به تو می‌پیوندم

ای جرأت ارتفاع دادن خود،

                         تا غرور اورست!

من به تو می‌پیوندم

ای حس شریف عریان کردن خون،

                     در ملتقای گلوله و قلب!

گازران ساکت ابر،

انبارگان فشرده بغض

می‌دانند خواب دریا تعبیر بزرگ آشفتگی است.

 [همه این را می‌دانند].

 ...

اما

آن‌چنان که دریا به ابر،

ابر به باران

 و شبنم به عروج گل سرخ،

من

    به تو

         می‌پیوندم.

از گهواره تا گور

آی

 آ

  زا

   دی!

                            ع. طارق

کشف حجاب ( عبدالعلی معصومی )

ـ یک سؤال: چه تفاوتی است بین سرکوب زنان برای برداشتن روسری از سر و «کشف حجاب» آنها، با تحمیل اجباری حجاب بر زنانی که می خواهند حجاب خود را، آزادانه و بدون اجبار انتخاب کنند؟

رضا شاه در اسفند ۱۳۱۴، فرمان «کشف حجاب» را صادرکرد. طبق این فرمان هیچ زنی در سراسر ایران حق نداشت با حجاب در معابر عمومی و اجتماعات حاضر شود.
 ۴۳ سال بعد، خمینی در اسفند ۱۳۵۷، فرمان داد که هیچ زنی در معابر عمومی و ادارات و اجتماعات حق ندارد بدون حجاب حاضر شود.
در هر دو فرمان، کسانی که سرِ تسلیم فرود نمی آوردند و دربرابر آن فرمان اجباری و مستبدّانه ایستادگی می کردند، به زور وادار به تسلیم می شدند و در صورت ادامۀ اعتراض به مجازات می رسیدند.
ـ چه تفاوتی است بین این دو فرمان، که هر دو قصد تحمیل اجباری «حجاب» یا«کشف حجاب» را به زنان داشتند؟
در هر دوِ این فرمانهای تحمیلی و اجباری، «جای حق زن خالی» بود!
عنوان «توسری: با روسری، بی روسری» به این دو فرمان تحمیلی شاه و شیخ اشاره دارد.
*** 
 فرمان رضاشاه
 در سال ۱۳۱۳شمسی رضاشاه به همراهی نخست وزیرش محمدعلی فروغی به ترکیه سفر کرد. در این سفر ۴۰روزه با گوشه هایی از «مظاهر تمدّن غرب» در آن کشور آشناشد. رهاورد این سفر، جشن هزارۀ فردوسی، تأسیس فرهنگستان ایران، تأسیس دانشگاه تهران، تغییر کلاه مردان، از جمله کلاه پهلوی به کلاه شاپو و «کشف حجاب» بود.
 از آنجایی که در جریان تغییر اجباری کلاه مردان، از جمله عمّامه به کلاه شاپو، کشتار وحشیانۀ معترضان در مسجد گوهرشاد مشهد در تیرماه ۱۳۱۴ رخ داد، وقتی ۸ماه بعد در ۱۴ اسفند همان سال فرمان «کشف حجاب» اجباری صادرشد و به اجرادرآمد، معترضان از ترس این که دوباره کار به خونریزی و کشتار بکشد، مقاومت علنی چندانی دربرابر این فرمان جابرانه از خود نشان ندادند و مخالفان «تغییر کلاه مردان» و «کشف حجاب»، از بیم آزار و دستگیری پنهان شدند و از ظاهر شدن در معابر عمومی خودداری کردند.
 شیخ احمد بهار، از شاعران آزادیخواه مشهد، که همزمان با فاجعۀ مسجد گوهرشاد مشهد، در آن شهر می زیست و در همان واقعه به زندان افتاد و با شماری از دستگیرشدگان این رویداد خونین همبند شد، در این باره می نویسد:
 «قضیۀ بمباران و قتل و غارت مسجد و حرم امام رضا در زندگی ما دو بار تکرارشده؛ دفعۀ اول که به دست تزاریان صورت گرفت، با آن که خیلی برای مسلمین دردناک بود، از حیث قتل نفوس و بی احترامی به این پایه نرسید. با وجود آن، نام آن را "عاشورای ثانی" نهاده بودند و هنوز هم در مشهد و بسیاری از ولایات، مسلمین روز مزبور را عزادارند. ولی این فاجعه، که اتفاقاً در همان روز دهم ربیع الثّانی [۱۳۳۰قمری] که تزاریان دست به آن رفتار خشن زده بودند، تکرارشد... خیلی فجیع تر و از حیث کشتار به مراتب افزون تر بود. به طوری که خراسانی ها "عاشورای ثالث"ش می خوانند... جمعی... از مردم که راجع به کلاه تازه حرفهایی زده بودند، شهربانی عده یی از اینها را گرفت و حبس کرد. جمعی دیگر به هواخواهی محبوسین برخاستند و ... به [رضاشاه] تلگراف کردند که چرا آنها را توقیف کرده اند. شهربانی تلگراف کنندگان را، که قریب صد تن می شدند، توقیف کرد. البته عدۀ بیشتری باز به حمایت آنها برخاستند و به مسجد جامع [گوهرشاد] رفتند... روز اوّل مأمورین آگاهی با اسلحۀ گرم... ریختند و چند نفر را در میان مسجد به قتل رسانیدند. روز دوّم عدّه یی نظامی به آنها شلیک کردند و عدّۀ دیگری را به خاک هلاک افکندند و خیلی جوانهای خوب کشته شدند... 
 شب دهم ربیع الثّانی (۲۰تیرماه ۱۳۱۴ش) اطراف مسجد [گوهرشاد] محاصره شد... نظامیان با نحو مفتخرانه یی می گفتند: 
 ...قسمت توپخانه خیلی فعالیت به خرج داد و درب مسجد را از طرف پایین شکست و قسمت پیاده هم از طرف صحن کهنه و حرم امام رضا وارد مسجدشد و مسجدیها را هدف اسلحۀ سرد قراردادند ولی چون عدّۀ آنها زیاد بود، اسلحۀ گرم مصرف شد و عدۀ خیلی زیادی به قتل رسیدند. 
مسلسلهای کوچک را دم درِ شبستانها قراردادیم و به داخل شبستانها شلیک کردیم. مثل برگ درخت مقتولین روی هم ریختند. بعد قریب دو هزار نفر را دستگیر کردیم که الآن در فوج پیاده در میان بیابان، همه، نگهبانی می شوند و مثل حلقۀ انگشتر اطراف آنها را پیاده نظام احاطه کرده است و هر شب عده یی از آنها را شلّاق می زنند...
 شهر نظامی است. مردم خیلی کشته شده اند. اجساد کشتگان در چند نقطۀ مختلف با کامیونهای بزرگ و غیره برده شده و دفن شده است. خیلی از مردم زخمی بوده اند ولی آنها را جزء کشتگان در کامیون ها ریخته و زنده به گورکرده اند. 
 در مسجد [گوهرشاد] صبح آن شبِ کشتار، خون به قدری زیاد بوده که از آجرهای مسجد، لَخت لَخت می کنده اند و بالاخره حریف نشده اند، بعضی آجرها را کنده اند. در و دیوار مسجد همه خون آلود است. به قدری قطعات اجساد، از قبیل انگشت، دست، پا، سر، داخل خونها و شبستانها و صحن مسجد بوده است که کامیونها از آنها پرشده و برده اند. به قدری مردم مفقودالاثر هستند که هر خانواده یی گمشده یی دارد ولی جرأت اظهار ندارد... 
 [رضا]شاه اکیداً امر داده است که با جبر و فشار و کارزار، این کار خاتمه یابد... کسانی که با چشم خود روز بعد مسجد گوهرشاد را دیده اند، چنین می گویند: صحن مسجد غرق خون بود، به طوری که لَخت لَخت از زمین می کندیم. فرش زمین ناپدید بود. دیوار شبستانها به قدر یک آدم قدراست خون آلود بود. از بس که مردمِ مجروح خود را به در و دیوارها زده بودند جایی را که بتوان از سفیدکاری سابق پیداکرد، نبود... دهاتی هایی که از خارج شهر آمده بودند، در شبستانها خفته بودند. هنگام شلیک به داخل شبستانها، راه فرار نداشتند، مثل برگ درخت روی هم می ریختند و تا جان داشتند خود را به در و دیوار می زدند. خون آنها شبستانها را لجن زار می ساخت...» 
 («شناسنامه»، زندگانی و آثار شیخ احمد بهار، به کوشش جلیل بهار و مجید تفرشی، چاپ اول، تابستان ۱۳۷۷، تهران، ص۶۳تا۶۸).

 «حجاب اجباری» خمینی
 بی تردید حجاب تحمیلی بر زنان، یکی از خشونت های بارزی است که رژیم آخوندی بر زنان ایران، اعم از مسلمان و غیرمسلمان، تحمیل کرده است و از این طریق دربرابر هر گونه تحرّک و جنبش اعتراضی زنان سدّ و مانع ایجاد می کند. 
 خمینی از فردای به قدرت رسیدنش بر آن شد که زنان را از عرصۀ فعالیتهای اجتماعی به اندرونیها و کُنج خانه ها بکشاند و گام اول را از همان اولین هفته های به دست گرفتن قدرت برداشت و در روز ۱۶ اسفند ۱۳۵۷ اعلام کرد: «زنان باید با حجاب به وزارتخانه ها بروند». در نظر او، «چادر، به عنوان کاملترین و بهترین نوع حجاب بود».
 از فردای آن روز راه ورود زنان بدون حجاب به وزارتخانه ها بسته شد.
 به نوشتۀ کیهان (۱۹ اسفند) «گردهمایی هزاران زن تهرانی در کاخ دادگستری در اعتراض بهحجاب اجباری» و تظاهرات گستردۀ زنان معترض تهرانی در روز ۲۰ اسفند، گرهی از این مشکل بازنکرد.

(اولین تظاهرات گسترده زنان در تهران در اعتراض به حجاب اجباری در ۲۰اسفند۱۳۵۷)
 

شعار «یا روسری ـ یا تو سری» از همان روزها بر زبان قمه کشان بسیج شدۀ نظام نوپا، در رویارویی با موج اعتراضات زنان بپاخاسته علیه حجاب اجباری جاری شد.
 از آن پس نیز تا به امروز، رژیم زن ستیز آخوندی، برای سرکوب زنان به بهانۀ واهی «بدحجابی» طرحها و مصوّبات بسیاری را تصویب و اجراکرد. از جمله در دیماه ۱۳۶۶، «طرح مبارزه با بدحجابی» در مجلس رژیم به تصویب رسید. «طبق این طرح، افراد شاغل به جریمه نقدی یا انفصال ۶ماه تا سه سال از خدمت یا اخراج دائم محکوم خواهند شد...» اگر در اداره یی چنین موردی دیده شود «مسئول آن اداره... به یک تا سه سال زندان و انفصال از خدمت محکوم خواهدشد» (روزنامه رسالت، ۱۹دی ۱۳۶۶).
 رژیم آخوندی برای اجرای سختگیرانه تر این طرحها، کمیته و شهربانی و ژاندارمری را درهم ادغام کرد و از ترکیب آن سه «نیروی انتظامی» شکل گرفت و «۵هزارنفر از نیروهای زبده، جبهه دیده و کارآزمودۀ سپاه پاسداران را به نیروی انتظامی منتقل کرد» (روزنامه «جمهوری اسلامی»، ۲۲تیرماه ۱۳۷۰).
 ماه بعد، از آن هم فراتر رفت و نیروهای وحشی بسیج سپاه پاسداران را به نیروی انتظامی ملحق کرد. پس از این ادغامها و تقویت بنیۀ نیروهای انتظامی، آنها را، وحشیانه تر از پیش، به جان مردم بیگناه، به ویژه زنان، انداخت.
 آخرین طرحی که برای قانونی کردن خشونت علیه زنان در «مجلس شورای اسلامی» تصویب شد، طرح «حمایت از آمران به معروف و ناهیان از منکر» بود که دو فوریّت این طرح در روز اول تیرماه۱۳۹۳، به تصویب رسید. به نوشتۀ «تسنیم»، «طرح حاضر صرفاً با هدف حمایت قانونی از آمران به معروف و ناهیان از منکر است». یعنی حمایت از بسیجیانی که سالهاست خون مردم و به ویژه زنان را به شیشه کرده اند و بدون هیچ مانعی از سوی حکومت به هر خشونتی علیه مردم و زنان دست زده اند.
 این طرح ضدمردمی، دست لباس شخصیها و عوامل پیدا و پنهان رژیم را برای سرکوب هرچه خشن ترِ زنان بازتر کرد. آنها این بار شیوۀ بسیار جنایتکارانه یی را علیه زنان بی پناه به کارگرفتند: اسیدپاشی بر صورت دختران و زنان؛ «کورکردن با اسید، به حکم قانون». 
 اولین خبرهای مربوط به اسیدپاشی به صورت زنان در اواخر مهرماه ۱۳۹۳رسانه یی شد. تا روز ۳۰مهر شمار قربانیان اسیدپاشی، بنا به گزارشها، به ۲۵تن رسید. بیشترین اسیدپاشی بر روی زنان و دختران در اصفهان صورت گرفت.
 آخوند یوسف طباطبایی نژاد، نمایندۀ مجلس خبرگان و نمایندۀ خامنه ای و امام جمعه اصفهان، از اولین کسانی بود که آشکارا از لزوم استفاده از «شمشیر» برای پیشبرد امر حجاب سخن به میان آورده و گفته بود: «...با نصیحتِ تنها نمی توان کاری کرد. امر به معروف و نهی از منکر هم زمان قدیم به دست افرادی به نام محتسب بوده است که شلاق به دست بوده اند» (سایت «خودنویس»، ۵ آبان ۱۳۹۳).
 چند روز قبل تر هم امام جمعه اصفهان گفته بود: «مسألۀ حجاب دیگر از حدّ تذکّر گذشته است و برای مقابله با بدحجابی باید چوبِ تر را بالا برد و از نیروی قهریه استفاده کرد» (خبرگزاری مهر، اول آبان ۱۳۹۳).
 در تظاهرات مردم اصفهان علیه اسیدپاشان، یوسف طباطبایی نژاد، به عنوان عامل تحریک «ناهیان از منکر» به اسیدپاشی بر روی زنان و دختران معرّفی شد. مردم یکصدا علیه او شعار می دادند: 
«امامِ جمعۀ ما، ننگ ماست، ننگ ماست». 
«امام جمعه، استعفا، استعفا».
 «ننگ»های دیگر هم در بسیج قمه کشهای حکومتی درمقابله با زنان «بدحجاب» دست کمی از او نداشتند:
 ـ علم الهُدی، امام جمعه مشهد: «زنان بدحجاب، خفّاشان شب و گرگان درنده روز هستند. گناه معضل بی حجابی از سرقت و آدمکشی هم بدتر است... باید قاطعانه با این معضلات اساسی جامعه برخورد شود» (روزنامه انتخاب، اول آبان۱۳۹۳).
 احمد خاتمی، امام جمعه تهران: «برای حل مسألۀ حجاب باید خون ریخته شود... با رویکرد آرام و آهسته و به اصطلاح کار فرهنگی دیگر نمی توان این موضوع را حل کرد».
 احمد جنتی، امام جمعه تهران: «هیچ کس حق ندارد نیروی انتظامی را در مبارزه با بدحجابی محدودکند. آیا می توان مثلاً در مبارزه با اراذل و اوباش و یا قاچاقچیان مواد مخدّر نیز فقط به کار فرهنگی بسنده کرد؟ فسادی که یک زن بدحجاب در جامعه پخش می کند از سمّ بدتر است» (سایت «خودنویس»،اول آبان ۱۳۹۳).
 این لشکرکشی جنایتکارانه نه تنها زنان و دختران به پاخاسته را به زانو ننشاند بلکه آنها را در مبارزه با رژیم سرکوبگر پایدارتر کرد.
روز سه شنبه ۱۳آبان ۱۳۹۳ تظاهرات گسترده یی در شهرهای مهم ایران به خصوص اصفهان علیه اسیدپاشی برپاشد.
 اعتراضها و خیزشهای مردمی در سراسر ایران آن چنان گسترده بود که سرگردگان رژیم آخوندی که خام خیالانه تصور می کردند با اسیدپاشی بر چهرۀ زنان در ابعاد بسیار گسترده در سراسر ایران، آنان را از عرصۀ فعالیتهای سیاسی و اعتراضی به کنج خانه ها می کشانند، مذبوحانه مجبورشدند کام نایافته درب این سیاست جنایتکارانه گل بگیرند.
 حربۀ شلاق و شکنجه و زندان و کشتار برای به زانونشاندن زنان آگاه و بپاخاسته در سراسر این چهاردهه حکومت ننگین ولایت فقیه نه تنها راهی به دهی نبرد و کارساز نشد بلکه خیزش دلاورانه زنانی که برای رویارویی با این رژیم زن ستیز، روسریهای خودرا چون پرچمی در رزم با نیروهای جنایت پیشۀ دستگاه ولایت به اهتزار درآورند، نشان داد که دوران «یا روسری یا تو سری» به پایان محتوم خود رسیده است و رژیم دجّال آخوندی راهی جز پذیرفتن حق زنان برای انتخاب آزادانۀ «حجاب» ندارد.
 ***
 حق زنان در انتخاب آزادانۀ «پوشش»
«سازمان مجاهدین خلق ایران» همزمان با فرمان خمینی برای «حجاب اجباری» زنان، رودر روی سیاست خمینی فرمودۀ «یا روسری، یا توسریِ»، در اطلاعیه یی در روز ۲۱ اسفند۱۳۵۷، علام کرد:
«... هر موضعگیری خصمانه برای تحمیل جبری هر شکلی از حجاب بر زنان این میهن... نامعقول و نامقبول است... انقلاب ما طبیعتاً... نمیتواند جز مبشّر آزادی و رهایی تمام اقشار و طبقات و نیروهای مردمی, صَرفنظر از هر اختلاف و تمایز جنسی, نژادی, طبقاتی و عقیدتی, باشد... بنابراین, انقلاب ما هیچگونه تردید و انکاری را در آزادی کامل حقوقی و سیاسی و اجتماعی زنان ما نمیپذیرد...»
(«مجموعۀ اعلامیه ها و موضعگیریهای سیاسی مجاهدین خلق ایران»، جلد اول، صفحۀ۵۴).
 از اسفند ۱۳۵۷ تا اسفند۱۳۹۶، عزم و رزم خلل ناپذیر «سازمان مجاهدین خلق ایران» برای گشودن راه «آزادی کامل حقوقی و سیاسی و اجتماعی زنان» و نفی «تحمیل جبری هر شکلی از حجاب بر زنان این میهن»، بی هیچ درنگ و وقفه یی، شتابدار و اوج یابنده ادامه یافته است. 
خانم مریم رجوی، پرچمدار این رزم پرشور علیه ضحّاک زمان ـ خامنه ای گجسته ـ بارها و بارها بر این سیاست راهگشا و بندگسل درمبارزه با هرگونه تحمیل اجباری حجاب یا بی حجابی پای فشرده و به بانگ بلند و رسا آن را اعلام کرده است، ازجمله: در بند پنجم «ده ماده یی برای ایران آزاد فردا»:
«۵ـ برابری کامل زنان و مردان در زمینه های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی، مشارکت برابر زنان در رهبری سیاسی، الغای هرگونه تبعیض علیه زنان، آزادی انتخاب پوشش، ازدواج، طلاق، تحصیل و شغل».
 خانم رجوی در سخنرانی اش به مناسبت روز جهانی زن در روز ۲۸بهمن ۱۳۹۶ (۱۷فوریه۲۰۱۸)، بر حق زنان در «آزادی انتخاب پوشش» تأکید کرد و از جمله گفت: «... هر چیزی که از روی تحمیل و زور باشد، بر خلاف اسلام حقیقی است. می‌خواهد دین اجباری باشد یا حجاب اجباری. حجاب اجباری برضدّ اسلام است؛ برای به ‌بند‌کشیدن زنان است؛ برای سرکوب عموم مردم است.
زنان ایران از روز اول، فهمیدند که آخوندها چه هدفی دارند. به‌ همین دلیل در همان اسفند ۱۳۵۷ زنان مجاهد در حالی که خودشان روسری داشتند، در تظاهرات اعتراضی علیه حجاب اجباری شرکت کردند؛
 از روز اول، تحمیل حجاب به ‌زنان، وسیلۀ اختناق و سدکردن راه زنان بوده است و نه چیز دیگر.
خمینی در ۲۲ بهمن حاکمیت شومش را شروع کرد. فقط ۱۵روز بعد در ۶ اسفند «قانون حمایت خانواده» را مُلغی کرد؛ در ۹ اسفند تبعیض جنسی علیه زنان را به عرصه ورزش کشاند؛ در ۱۳ اسفند حق یک‌جانبه طلاق را به‌مردان داد؛ در ۱۵ اسفند قانون خدمات اجتماعی زنان را لغو کرد و در ۱۶ اسفند حجاب اجباری را به‌ کارمندان زن تحمیل کرد که مُجری آن در ادارات ارتش همین رئیس جمهور فعلی رژیم، آخوند روحانی بود. 
 تاریخچۀ ۳۹ سالۀ این رژیم، تاریخچۀ سرکوب زن ایرانی است و حالا زن ایرانی می‌خواهد با قیام خود این صفحه تاریک را از تاریخ ایران ورق بزند...».